Τελικά, είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Τι άλλο, αλήθεια, θα πρέπει να υποστούμε ως έθνος και ως κοινωνία, εξευτελιστικό της αξιοπρέπειας και της τιμής μας, για να αντιδράσουμε αποφασιστικά απέναντι στον ανθελληνικό σχεδιασμό, που υλοποιούν ξένοι και ντόπιοι εντολοδόχοι;
Ήταν αρκετή τελικά μία ξεδιάντροπη μπλόφα του πρωθυπουργεύοντος κ. Παπανδρέου, για να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό, που βρήκε ένα πρώτης τάξεως άλλοθι, για να δικαιολογήσει τη ραθυμία και τον ωχαδερφισμό του.
Η αποχή από τις κάλπες κατέδειξε ότι οι ανθρωπομάζες, έχοντας αποποιηθεί τον ρόλο του πολίτη, επιλέγουν πλέον τη θαλπωρή του καναπέ τους, παρατηρώντας απαθείς τον βιασμό του μέλλοντός τους. Το τραγικότερο είναι ότι, χάρη στην τηλεοπτική καλλιέργεια της οφθαλμοπορνείας, δείχνουν να το απολαμβάνουν κιόλας!
Οι λίγοι που επέλεξαν να αντιδράσουν, το έκαναν είτε θεσμικά, με τη στήριξη προσώπων και παρατάξεων με υπερκομματικό χαρακτήρα (Παπαθεμελής στη Θεσσαλονίκη, Δημαράς στην Αττική, «Σπάρτακος» στην Κομοτηνή κ.λπ.), είτε με μία λανθάνουσα εξωθεσμική διάθεση, δίνοντας δύναμη στη «Χρυσή Αυγή» και στην «Ανταρσία». Το αποτέλεσμα όχι ενθουσιαστικό, αλλά πάντως αντιληπτό από τα συστημικά κόμματα ως «ανησυχητικό». Δεν θα συμφωνήσω, αφού η ευκαιρία για μία αποπνικτική «ροχάλα» στα μούτρα τους χάθηκε!...
Ακόμη και η μέχρι χθες ελπιδοφόρα και φιλόδοξη ανάπτυξη του πατριωτικού κινήματος μέσα από τις τάξεις του ΛΑΟΣ, δείχνει να χάνει την αίγλη της, να φυλλορροεί και να απαξιώνεται. Οι αυτοκτονικές επιλογές του αρχηγού του, αλλά και η πειθήνια υπακοή των περισσοτέρων στελεχών του, οδήγησαν στην απώλεια δεκάδων χιλιάδων ψηφοφόρων του, που είναι πολύ δύσκολο πια να παράσχουν ξανά την εμπιστοσύνη τους στον ασταθή πρώην αρχηγό τους. Έναν αρχηγό που τρέμει και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να αποκτήσει κάποιο στέλεχός του μεγαλύτερη αίγλη και αποδοχή από τον ίδιο. Η συμπεριφορά του απέναντι στο πιο σοβαρό στέλεχός του, τον βουλευτή Μάκη Βορίδη (μπορεί να διαφωνώ μαζί του για τη στήριξη της σύμβασης και του μνημονίου, αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή!), δείχνει τον πανικό του και τα ταπεινά κίνητρα με τα οποία διαμορφώνει την πολιτική του και χειρίζεται το ανθρώπινο δυναμικό των συνεργατών του.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι ο Καρατζαφέρης «τελειώνει» το ΛΑΟΣ. Το γιατί το κάνει, είναι απορίας άξιον και θα πρέπει να το εξηγήσει ο ίδιος στους οπαδούς του. Το ζητούμενο είναι τι θα υπάρξει στη μετά ΛΑΟΣ εποχή. Η ανάπτυξη ενός γνήσιου πατριωτικού κινήματος, σφυρηλατημένου από όλες τις πατριωτικές τάσεις της ελληνικής κοινωνίας και απεγκλωβισμένου από ιδεοληψίες και παλαιοκομματικά στεγανά, προβάλλει πλέον ως επιτακτική αναγκαιότητα.
Δεν ξέρω αν αυτό θα αποτελέσει «κοινοβουλευτική επανάσταση», αλλά σίγουρα θα αποτελέσει μία επανάσταση στο ελληνικό πολιτικό γίγνεσθαι, που θα συμπαρασύρει ό,τι σάπιο και διεφθαρμένο κατατρώγει ακόμη τις σάρκες του έθνους μας. Και ο ρόλος όλων μας σ’ αυτήν θα είναι καθοριστικός.
Από τη στήλη μου «Λόγια σταράτα» (Στόχος, 11/11/2010)
