Όταν ο βασιλεύς Όθων ασπάστηκε την Μεγάλη Ιδέα, τότε αποφασίστηκε και η έξωση του
Από το τέλος ήδη του 18ου αιώνος απασχολούσε σοβαρά τις μεγάλες δυνάμεις το μέλλον και η τύχη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μεγάλο στήριγμα του Σουλτάνου η Αγγλία, που κυριαρχώντας στις θάλασσες δεν ήθελε με κανέναν τρόπο η Ρωσσική Αυτοκρατορία των Ρομανώφ να βγει στην Μεσόγειο. Για τον λόγον ακριβώς αυτόν και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να στηρίξει τους Οθωμανούς και να εμποδίσει την κατάρρευση της μεγάλης τους επικρατείας, στην οποία ήδη είχαν αναπτυχθεί φυγόκεντρες τάσεις. Οι τάσεις αυτές γινόντουσαν ακόμη εντονότερες στις ευρωπαϊκές της επαρχίες, όπου η διαφορά της θρησκείας και το ισχυρό εθνικό φρόνημα των λαών ήταν βέβαιο ότι θα οδηγούσε σε επαναστάσεις. Από την πλευρά της η Ρωσσία είχε καταστήσει εαυτόν προστάτη των Ορθοδόξων, που ζούσαν κάτω από την εξουσία των Οθωμανών και αυτό μάλιστα είχε επικυρωθεί και με συνθήκη μεταξύ των Ορθοδόξων Ρώσσων και των Τούρκων.
Η Επανάσταση του 1821 τα πρώτα χρόνια μετά την κήρυξή της είχε παντού επιτυχίες. Κάποιοι φοβήθηκαν αυτές τις επιτυχίες και γι’ αυτό και φρόντισαν να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των Ελλήνων. Στα 1827 ο Καραϊσκάκης πολεμούσε στην Αθήνα τους Τούρκους μόλις με τέσσερις έως πέντε χιλιάδες άνδρες… Η Επανάσταση θα είχε σβήσει εάν οι μεγάλες δυνάμεις δεν φοβόντουσαν την φιλόδοξη Αίγυπτο του Μεχμέτ Αλί και δεν κατανικούσαν τον Ιμπραήμ στο Ναυαρίνο. Και όμως, όλα αυτά μπορούσαμε να τα είχαμε επιτύχει μόνοι μας, αφού εκείνην την εποχή η Οθωμανική Αυτοκρατορία βρισκότανε σε άθλια κατάσταση και είχε ξεσπάσει μέσα στην ίδια την καρδιά της ένα από τα πλέον σοβαρά γεγονότα της ιστορίας της: Η εξέγερση των γενιτσάρων που κράτησε έως τα 1826.
Αποτέλεσμα της παρεμβάσεως των μεγάλων δυνάμεων είναι το ελεύθερο Ελληνικό κράτος, που προέκυψε από την συνθήκη του Λονδίνου. Ένα κράτος κατ’ ουσίαν όχι ελεύθερο, αλλά άμεσα εξαρτώμενο από τις μεγάλες δυνάμεις και κυρίως από την Αγγλία κάτω από την επιρροή της οποίας χωρίς αμφιβολία βρισκότανε. Μέσα σε αυτό λοιπόν το ελεύθερο κράτος-προτεκτοράτο υπήρχε και μία πολιτική ζωή, που δεν κρατούσε καν τα προσχήματα του λόγου για τον οποίον υπήρχε. Έτσι, τα πρώτα κόμματα της «δημοκρατικής» ζωής της χώρας εχαρακτηρίζοντο ως αγγλικό, γαλλικό και ρωσσικό… Αυτό το τελευταίο, το ρωσσικό κόμμα δηλαδή, ήταν και εκείνο στο οποίο είχαν βρει καταφύγιο και στέγη οι περισσότεροι αγωνιστές του ’21. Όσοι, δηλαδή, κατόρθωσαν να επιβιώσουν μέσα στο σκληρό καθεστώς της ξενοκρατίας. Στο ρωσσικό κόμμα ανήκε ο Κολοκοτρώνης και ο Νικηταράς, οι οποίοι και εφυλακίσθησαν καθώς και πολλοί άλλοι αγωνιστές του 1821! Βασιλεύς της χώρας ορίστηκε από τις μεγάλες δυνάμεις ο πρίγκιψ Όθων της Βαυαρίας. Της Βαυαρίας, που εκείνη την εποχή ήταν μεν ένα γερμανικό κράτος, που όμως βρισκόταν μόνιμα αντίθετο προς τις δύο μεγάλες γερμανικές κρατικές οντότητες. Δηλαδή την Πρωσία και την Αυστροουγγαρία. Η επιλογή λοιπόν το Όθωνος δεν ήταν μέσα στα πλαίσια της «ουδετερότητος», αλλά είχε σκοπό την τοποθέτηση ενός ηγεμόνα από μία ξεκάθαρα αγγλόφιλη βασιλική αυλή.
Στα χρόνια που ακολούθησαν ο βασιλεύς Όθων ασπάστηκε την Μεγάλη Ιδέα και όταν στα μέσα προς τα τέλη του 19ου αιώνος εφάνη ότι οι Γερμανοί πρόκειται να γίνουν ένα ενιαίο ισχυρό κράτος και η αγγλόφιλη πολιτική της Βαυαρίας θα πάψει να υπάρχει, τότε αποφασίστηκε και η έξωση του Όθωνος…
